Het is uit...

Het zat er ergens ook wel aan te komen. Trouwe lezers van mijn log zullen dan ook niet echt verbaasd zijn. Maar toch, als je zo rotsvast in iets gelooft, zo je stinkende best doet, dan denk je ergens dat het wel zal lukken, dat je sterker bent dan het lot. Zoiets. Maar achteraf... als het niet zo pijnlijk was, zou het grappig zijn.

Maanden was ik er mee bezig. Je probeert je voor te bereiden op wat komen gaat, een pad uit te stippelen, een veilige route te kiezen. Maar die is er natuurlijk niet. Niet als je zo in elkaar zit als ik. En nee, ik kraak mezelf niet af, ik ben zoals ik ben. Maar met deze zelfkennis had dat voorbereiden eigenlijk ook gewoon weinig zin. Het is alsof je met een tsunami meegesleurd wordt en denkt dat een takje je drijvende zal houden. Dat kan niet, dat lukt niet. Het is bijna een exacte wetenschap, maar ik sloot mijn ogen ervoor.Ik wilde het niet weten, kon de verpletterende waarheid niet aan.

We hebben een prachtig verleden samen opgebouwd, eentje die ik koester en waar ik vaak met warme gevoelens aan terug zal denken. Maar zoals het was, dat verlangen, dat altijd meer willen, en nog een keer willen, dat zal toch verdwijnen.

Alle plannen ten spijt, alle voorbereidingen, alle draaiboeken... het heeft niet mogen baten. Toen het zover was verloor ik mezelf in mijn emoties. Ik begon, en begon, en kon eigenlijk gewoon niet meer stoppen.

Het waren acht prachtige uren die we samen deelden. Acht warme, emotionele, lachwekkende en betraande uren vol spanning en opwinding.En toen was Harry Potter deel VII, de Relieken des Doods, het slot van deze magnifieke serie, toch echt uit. UIT! Hij was uit!Ik had iedere letter gelezen, alles in me opgenomen.

Harry, goede, lieve en zeer gewaardeerde vriend, ik zal je missen, meer dan ik ooit kan zeggen.

Deze log is geschreven door Nathalie Thielen, schrijfster van o.a teksten op de website van Marco Borsato, Wendy van Dijk en War Child.